Omdat het, gelukkig, 52 keer per jaar mogelijk is een weekend in te luiden, van mij geen Champagne-advies. Die bewaar je voor een uitzonderlijk moment. Stel dat je er aan went… Dure hobby.
Vrijdagavond begint met een stevige dis. De wekelijkse race is gelopen, de boodschappen haal ik op weg naar huis. Ik kook. Met heftige smaken. Angst voor vette ingrediënten heb ik niet. Peper? Geen probleem. Kortom, ook de wijn mag knallen. De Barbera d’Alba Superiore van Monchiero volstaat.
De barberadruif stond tot voor kort, anders dan het luxe nebbiolodruifje (dat de Barolo’s en Barbaresco’s voorbrengt), bekend als de ‘working class’ druif in de Noord-Italiaanse regio Piëmonte. Simpele slobber, fruitig zuur met een snufje kruidigheid.
Hoe anders smaakt deze Superiore die een jaar rustte op Sloveens eikenhout alvorens hij de fles betrad. Ferme tonen van zwarte peper fileren de fruitige toetsen van rode kersen en gedroogde pruimen. Tabak wordt ergens, verder weg, in een pijp gestopt.
De smaak verraadt de ware afkomst en karakter van de barberadruif. De kenmerkende zuren staan, fris en fruitig, kaarsrecht overeind, zelfs na een driejarige winterslaap van druif tot glas. De smaakpapillen veren ook rechtop uit diezelfde droom: mangiare!
Wat je erbij eet? Een stoere risotto met (dezelfde) rode wijn. Paddenstoelen uit het bos. En, een verse, vette worst van de slager. Kortom, Piëmontees. Salute.
€19,80
Oordeel 7,5
Omschrijving Weekend alert! De Barbera is allang geen working class slobberwijntje meer. Ferme neus, fris zuur. Etenstijd.
